jedva cekam kad’ cu na more
da pobjegnem iz sobice svoje
u sobicu malehnu podalje od obale
sto si mogu priustiti od platice oskudne
s malo rasporedjene paucine
i po losem namjestaju prasine
sto ‘rvatski domacini ponude
bez da se vala nesto potrude
pa da se oprostim od tesko zaradjene love
bez da me s ljubaznom rijeci oslove
jedva cekam da mi lokalni konobar
na rijec “kafa” pogledom zada samar
jedva cekam da malcice izgorim
s bolnom facom po rivi da crvenim
valjda ce biti lijepo vrijeme
da potrosim ove skupe kreme
a i mene, ko da neko tjera
k'o da je kakva mala cijena
al’ sta cu kad’ je najblize
a moze se, za sad, bez vize